Precies een maand geleden was het zover. Met een veel te grote (maar wel half lege) koffer in mijn ene hand en een overvolle totebag in mijn andere, wandelde ik met mijn vader de vertrekhallen van Schiphol binnen. Precies aan het begin van de meivakantie en dus de eerste drukke dag van het jaar, want zo handig plan ik dat natuurlijk wel weer.  Dat resulteerde in gigantische wachtrijen en een massa aan ongeduldige en gestresste mensen. Het interesseerde me helemaal niks wat er om me heen gebeurde, want na een half jaar wachten was het voor mij eindelijk zo ver. Ik ging naar New York. De Concrete Jungle, the city that never sleeps, de stad die ik al duizenden keren voorbij zag komen op beeld en waar ik mezelf al honderden keren had voorgesteld. Als echte ‘New York Virgin’ stapte ik vol hoop en verwachtingen het vliegtuig in. Op weg naar de stad die mijn hart al had veroverd nog voordat ik er überhaupt een stap op de grond gezet had.

Nu, een maand later, is er nog geen dag geweest dat ik niet wegzwijmel bij de foto’s en de gedachten aan de stad die in het echt nóg veel geweldiger is dan op TV. De gebouwen, de mensen, het eten, de vibe, New York has it all. Ruim een week lang mocht ik genieten van deze fantastische, levendige stad en meteen de eerste dag was ik al verliefd. Niet alleen op de stad zelf, maar ook (en misschien wel vooral) op het gevoel dat deze indrukwekkende wereldstad me gaf. Een combinatie van hele pijnlijke voeten, ontzettende vlinders in m’n buik en excitement to the max.

Dat gevoel begon al toen ik helemaal gebroken in de bus stapte op weg naar het hotel, maar werd pas écht bevestigd toen ik de volgende ochtend (7:00, jetlag much?) mijn hardloopschoenen aantrok en voor het eerst in m’n leven Central Park in het echt kon ervaren. Midden in die stad waar je bedolven bent onder de mensen, de yellow cabs en de meters hoge gebouwen bevindt zich ineens ontzettend veel groen. De mensen, de taxi’s en de gebouwen verdwijnen en eekhoorns, beekjes en een aantal vroege sportievelingen, inclusief schattige hondjes, kreeg ik ervoor in de plaats. Het waren de beste 15 kilometers die ik in mijn leven heb gerend.

Hoewel de straten van New York geweldig zijn en ik het alleen maar leuk vind om me tussen de mensen massa te mengen, besefte ik pas echt met wat voor enorme stad ik te maken had toen ik hem van bovenaf bekeek. Even voelde ik me niet meer ontzettend ielig tussen alle wolkenkrabbers en had ik in een oogopslag uitzicht over die enorme stad. Het bezoeken van een uitzichtpunt is dan ook een must-do. Het kost wat (a.k.a. heel veel dollars en aardig wat wachttijd), maar het is het echt meer dan waard.

Eenmaal beneden begon opnieuw het genieten van de hectische straten en leukste wijkjes. Iedereen die Gossipgirl of Sex and the City of welke serie dan ook gekeken heeft hoef ik niet te vertellen dat Manhattan, en met name Fifth Avenue, het shopwalhallah is van de stad. Prima om een middagje door te brengen, als je portemonnee het toestaat tenminste.

Minstens net zo goed shoppen deed ik in SoHo. De wijk waar ik, door de leuke uitstraling en het feit dat ik er John Legend en Chrissie tegen het lijf liep, stiekem net iets meer verliefd op ben.

Zo’n zelfde sfeertje als in SoHo vond ik in the Meatpacking district. Naast dat ik me helemaal vol at in Chelsea’s Market, waar ik zeer gelukkig van word, werd de Carrie Bradshaw fan in mij nog veel gelukkiger toen ik haar huisje aan Perry Street in het echt en van dichtbij mocht bewonderen. Confession: eigenlijk is er vrij weinig aan en hangt er een bordje voor wat alles verpest, maar hé het is er wel een voor m’n ‘been there, done that’-lijstje en dat is dan weer heel mooi meegenomen. Waar wel écht iets aan was, was de High Line waar ik, naast dat ik bijna weggeblazen werd door de wind, nogmaals mocht genieten van de mooie beelden die New York in real life te bieden heeft.

Oké, oké inmiddels heb ik over alles in New York gezegd dat het helemaal mooi en geweldig is, maar ik kan dit verhaal echt niet afsluiten zonder nog een aantal dingen te benoemen. Ten eerste: Times Square. Had ik al gezegd dat New York nog minstens honderd keer zo indrukwekkend is als op TV? Times Square is daar het bewijs van. Ze zeggen niet voor niets ‘The City that Never Sleeps’ en ‘The City of Lights’. Midden tussen de enorme, lichtgevende billboards, toeterende taxi’s en bizar veel mensen die ‘always on the go’ zijn, beleefde ik daar een essentieel deel van dé New York-experience.

Wat ook zeker niet kan ontbreken in die ervaring is dé brug. The Brooklyn Bridge is op zichzelf al een bijzonder mooi geval, maar het uitzicht waar het je mee verblijdt als je hem eenmaal opgeklommen bent is (ik zeg het nu maar gewoon op z’n New Yorks) amayzing.

Nu denk je misschien ‘goh dat kind is van hop naar her gerend en heeft ook nog eens hardgelopen in Central Park. Die moét wat kilo’s kwijt zijn,’ maar helaas niets is minder waar. Minstens net zo amayzing als de dingen die je kunt zien in deze stad is het eten wat je in je mond kunt stoppen. As I said: New York has it all.

New York, ik heb ontzettend van je genoten and I will be back very very soon.

“I think I was made to live in New York City”