Afgelopen zondag deed ik, voor de derde keer, mee aan de Ladiesrun in Rotterdam. De eerste keer dat ik meedeed liep ik de 7,5, vorig jaar de 10 en ook dit jaar liep ik de 10 kilometer. Het parcours kende ik dus al en ook de grote roze menigte van vrouwen die heen en weer over je voeten heen lopen was ik, zo goed als, gewend.

Dit jaar begon de wedstrijd om 14.15, wat ik in eerste instantie best laat vond. Met dat late kon ik wel leven, maar het feit dat het om 14.00 ineens keihard begon te regenen vond ik minder fijn. Daar stond ik dan aan de start, in het verkeerde startvak , in mijn korte broekje in de regen. Nu vraag je je misschien af waarom ik in het verkeerde startvak stond. Ik was nogal laat (slechte eigenschap), toen moest ik uiteraard nog even naar de wc, m’n haar goed vastmaken, veters strikken en allemaal van dat soort dingen en dan is het ineens haasten naar de start. Toen ik me uiteindelijk door de mensen en de hekken had weten te wringen keek ik om me heen en zag ik allemaal vrouwen met een C op het startnummer dat op hun buik geplakt zat. Op die van mij stond een B en naar mijn idee stond ik ook in het goede vak, maar goed ik stond er en was ook zeker niet van plan om me nog een keer door die hekken te wringen (dat was me waarschijnlijk ook niet gelukt in die 6 minuten die ik nog had voor de start).

Toen het startschot klonk had ik inmiddels al geaccepteerd dat het waarschijnlijk het komende uur niet meer ging stoppen met regenen en dat ik nog heel wat mensen in te halen had voordat ik tussen de mensen met het juiste startvak stond. Ik was al heel de week verkouden en die regen hielp daar niet echt bij, maar aangezien het nogal benauwd was vond ik die regen zo af en toe best fijn. Ik rende dus rustig door in een best laag tempo, maar dat was ik wel gewend aan de eerste paar kilometers van de Ladiesrun, want ik kan je vertellen dat loopt niet echt door in het begin. Dit ging prima de eerste paar kilometers totdat ik de het 5 kilometerpunt passeerde. Mijn benen werden moe, ademhalen ging moeizaam en ik had het gevoel alsof ik om de minuut een hoestbui kreeg. Volgens het vrouwenstemmetje dat om de kilometer in mijn oor klonk ging mijn tempo ook ineens een stuk omlaag. Dat wilde ik natuurlijk niet hebben en dus rende ik als een gek door om iedereen lekker asociaal in te halen. Dit resulteerde in steken in mijn zij en toen besefte ik dat dit geen PR ging worden en dat vond ik best raar. Dit zou mijn eerste hardloopwedstrijd worden waarbij ik geen PR zou lopen en ondanks dat ik wist dat dat kwam door mijn verkoudheid, de benauwdheid en het feit dat m’n lichaam gewoon moe was, wist ik mezelf pas over de nare gedachtes heen te zetten na 8 kilometer. En dus begrijp je, het waren 8 hele zware kilometers.

De laatste 2 kilometer waren dan weer totaal het tegenovergestelde van die eerste 8. Ik was er bijna en dus besloot ik dat het tempo wel omhoog kon. Ik zou geen PR lopen, maar ergens in mijn hoofd had ik het idee dat mijn tijd rond de 55 minuten zou liggen en ik wilde écht niet meer dan 55 minuten over die 10 kilometer lopen. Toen ik eenmaal wist dat ik nog minder dan een kilometer te gaan had ging ik sprinten als een gek (ik wil echt niet weten hoe dit eruit heeft gezien dus ga ik alle foto’s mijden).  Zonder op de klok te kijken rende ik over de finishlijn. Ik nam mijn medaille in ontvangst, pakte wat te drinken en ging op zoek naar mijn moeder. Die vertelde mij dat m’n tijd 51.47 was, iets wat ik totaal niet had verwacht. Deze tijd was dan wel een minuut hoger dan mijn PR op de 10 kilometer, maar ook dik een minuut lager dan mijn tijd van mijn 10 kilometer tijdens de Ladiesrun in 2015 en zéker lager dan die verwachtte 55 minuten. Uiteindelijk was ik dus niet helemaal tevreden maar ook zeker niet ontevreden over mijn tijd.

Ik heb voor de komende tijd geen hardloopwedstrijden meer op de planning staan, maar 1 ding weet ik zeker: volgend jaar loop ik deze run weer en ren ik gewoon weer een PR!

Heeft iemand van jullie nog meegedaan aan de Ladiesrun in Rotterdam of een andere run?

Liefs,
Pamela